Syndrom napięcia przedmiesiączkowego

Objawy PMS

Nie można mówić o PMS, dopóki pacjentka nie zgłosi się do lekarza, żeby znaleźć ulgę w swoich dolegliwościach, które stają się dla niej zbyt nieznośne. Pojęcie środowiska czy podłoża dolegliwości jest w tym przypadku bardzo istotne, ponieważ ono warunkuje najczęściej okoliczności pojawienia się tych objawów. Należy tu wspomnieć o nadwrażliwości, która powoduje wystąpienie zaburzeń neurofunkcjonalnych, z których najbardziej znane to fibromialgia i zespół drażliwego jelita. Środowisko może się jednak zmieniać, ponieważ objawy z upływem czasu stają się liczniejsze, trwalsze i poważniejsze, z dominacją jednego z nich.

W przypadku PMS zaobserwować należy wszystkie objawy fizjologiczne, które kobieta napotyka podczas cyklu. Jednym z najczęściej wymienianych jest ból i napięcie sutków. Manifestuje się często w postaci bólu i tkliwości piersi, może utrudniać ruchy ramion i sprawiać, że nawet dotyk ubrania jest nieprzyjemny.

Inne objawy, które mogą się również zdarzyć:

• zmiana zachowania – większa nerwowość, nawet faza depresji neuropsychicznej;
• wzdęcia;
• bóle w okolicy miednicy;
• przybieranie na wadze spowodowane zatrzymaniem wody (1–2 kg);
• wypryski;
• migrenowe bóle głowy;
• bezsenność lub nadmierna senność.

Pojawienie się miesiączki powoduje zwykle ustąpienie tych objawów. Rozwój PMS jest zwykle nieprzewidywalny. Znika na ogół podczas zatrzymania miesiączki – w okresie menopauzy i ciąży. W rzadkich przypadkach może przeciągać się do kilku miesięcy.

Diagnoza

Według International Society for Premenstrual Disorder o PMS można mówić, jeśli objawy tego syndromu pojawiają się w większości cyklów w ostatnim roku. Muszą też ustępować na co najmniej tydzień w ciągu miesiąca.

Mechanizmy zaburzenia

Obecnie trudno jest dać klarowne wyjaśnienie sposobu pojawiania się PMS. Ustalono, że charakterystyczne przy tym schorzeniu są trudności z przepuszczalnością naczyń, a także objawy zastoinowe odpowiedzialne za obrzęki tkanek (mózgu, brzucha i piersi). Hormon nadnerczowy aldosteron jest jedną z przyczyn objawów PMS, powoduje bowiem zatrzymywanie sodu i powstawanie obrzęków. Czynniki psychiczne wpływają na zaburzenie mechanizmów owulacji i odpowiadają za modyfikacje równowagi neurowegetatywnej. W efekcie to wszystko nieuchronnie prowadzi do PMS. Jego objawy mogą się także pojawić w wyniku wstrząsu emocjonalnego, a zmiany jego nasilenia pozostają w wyraźnej zależności od epizodów życia płciowego oraz psychouczuciowego. Trzeba tu wspomnieć, że stres, jako forma agresji pochodzenia egzogennego lub endogennego, powoduje utratę magnezu. Gospodarka magnezowo- wapniowa zostaje więc zaburzona i w konsekwencji można stwierdzić również obniżenie poziomu wapnia w organizmie.

Czynniki ryzyka

Wiele czynników może zwiększyć ryzyko wystąpienia PMS albo nasilić jego objawy. Wymieńmy najważniejsze z nich:

• na pierwszym miejscu stres – wiadomo, że może on spowodować zaburzenia układu nerwowego i hormonalnego;
• otyłość;
• nikotyna;
• zaburzenia snu;
• nadmiar alkoholu i kofeiny.

Sposoby zapobiegania

Prewencja polega częściowo na przyjęciu pewnych zasad higieniczno-dietetycznych, których wspólnym mianownikiem jest ograniczenie utraty magnezu i wapnia. W związku z tym należy:

• ograniczyć spożycie soli, żeby zapobiec zatrzymywaniu wody;
• ograniczyć spożywanie cukrów prostych, zwłaszcza pomiędzy posiłkami;
• włączyć do diety cukry złożone i włókna pokarmowe;
• unikać używek takich jak tytoń, alkohol, kofeina itp.;
• włączyć do diety produkty bogate w wapń i magnez.